Magdalena Rajterowska
Marta Stefanko
Terapia rodzinna to taka forma psychoterapii, w której z psychoterapeutą (lub parą psychoterapeutów) rozmawiają równocześnie wszyscy członkowie rodziny. Na spotkania terapeutyczne zapraszana jest cała rodzina. W toku pracy może pojawić się propozycja spotkań w mniejszym składzie np. spotkanie z samymi rodzicami lub z samymi dziećmi. Psychoterapia rodzinna jest wskazana, gdy problemy dotyczą relacji rodzinnych lub gdy jeden z członków rodziny przeżywa trudności, a pozostali członkowie rodziny pragną pomóc mu je pokonać.
Tę formę pracy proponujemy często w wypadku, gdy chodzi o pracę z osobą niepełnoletnią lub pełnoletnią, ale zależną od rodziców. W trakcie spotkań razem z terapeutą członkowie rodziny próbują lepiej zrozumieć przyczyny doświadczanych trudności, wspólnie poszukują rozwiązań. Najbliżsi są najbardziej odpowiednimi osobami, aby wspierać w zdrowieniu osobę bliską i na ogół chcą to robić. Praca całej rodziny zwiększa efekty terapii.
Psychoterapia rodzinna jest szczególnie zalecana w przypadku zaburzeń odżywiania (anoreksja, bulimia, otyłość), zaburzeń opozycyjno-buntowniczych lub zaburzeń zachowania czy zaburzenia lękowe. Często jest pomocna w sytuacjach dużych zmian zachodzących w rodzinie, określanych mianem kryzysu (np. separacja lub rozwód, choroba któregoś z członków rodziny, nagła zmiana sytuacji materialnej itp). Czasami stanowi część kompleksowego leczenia i prowadzona jest równolegle z farmakoterapią, psychoterapią indywidualną lub grupową.
Spotkania rodzinne odbywają się raz na 3-4 tygodnie i trwają 1,5 godziny.